Επιτέλους, μετά από μια συνάντηση με τα παιδιά, αποχαιρετιόμαστε με χαμόγελα, αλλά και μ ελπίδα ότι γίνεται το καλύτερο, γι αυτόν που έφυγε άδικα και άνανδρα.
Επιτέλους οι ειδήσεις είναι ξεκάθαρες κι ευχάριστες, το site του Σωκράτη, αρχές της άλλης εβδομάδας θα είναι στον αέρα, γεμάτο από την αλήθεια του και την αλήθεια των πραγματικών φίλων του. Με συγκλονιστικό φωτογραφικό υλικό μιας σύντομης, αλλά ουσιαστικά πλούσιας ζωής.
Βασικό και πολύτιμο ''περιουσιακό'' στοιχείο αυτής της ιστοσελίδας, που φτιάχνεται καιρό τώρα με απίστευτη φροντίδα, προσοχή και ευαισθησία, είναι το εξάλεπτο κλιπ που γυρίστηκε στην Αθήνα -και ένα μέρος του, στο σημείο της εκτέλεσης- και που σκηνοθέτησε ο νεαρός και ταλαντούχος Βαγγέλης Τσαουσόπουλος, πάνω σε στίχους και μουσική του...
μικρότερου αδελφού του Σωκράτη, Νίκου Γκιόλια.
Μου το έδειξαν το μεσημέρι, κάπου στο Χαλάνδρι και ήμουν απολύτως αποφασισμένη να τους πω την άποψή μου, όπως ακριβώς θα διαμορφωνόταν από αυτό που θα έβλεπα. Αν υπήρχε η παραμικρή αίσθηση μελό, θα τους πρότεινα να ξαναμονταριστεί, αν τα λόγια του τραγουδιού, μου προκαλούσαν αμηχανία -σ εμένα, ένα σκληραγωγημένο άτομο στα χαρακώματα του μοντάζ 27 χρόνια- θα τους έλεγα ευθέως να υπάρξουν διορθώσεις, όπως ίσως θα τους έλεγε κι ο ίδιος ο Σ. Για όλα αυτά, ήμουν ιδιαίτερα τρακαρισμένη, πριν σβήσουν τα φώτα και ξεκινήσει η προβολή, γιατί έπρεπε να βρω τα σωστά λόγια ώστε να μην προσβληθεί κανείς από τους δημιουργούς, σε περίπτωση που διαφωνούσα με κάτι.
Έξι λεπτά αργότερα, ένιωσα τι σημαίνει να μουδιάζει η γλώσσα και να μην μπορεί να πει το παραμικρό. Ν ανατριχιάζει κανείς από συγκίνηση, θυμό, τρυφερότητα, οργή και απανωτούς κόμπους στο λαιμό.
Το κλιπ ήταν ο Σωκράτης!
Ήταν εκεί, ολοζώντανος, στη μουσική και στους στίχους του μικρού του αδελφού, ήταν στα μοναδικά πλάνα του Βαγγέλη, ήταν στα πρόσωπα των φίλων του που πρωταγωνιστούσαν, στον κόσμο στους δρόμους της Αθήνας, στα αποκόμματα των εφημερίδων, στις διεθνείς ανταποκρίσεις, στους υπολογιστές, ήταν παντού.
Συγκράτησα για να σας μεταφέρω, το σημείο του τραγουδιού που αναφέρεται στις 17 σφαίρες που γάζωσαν το δημοσιογράφο.
Πόσο λυπάμαι όμως, που πίσω από τις λέξεις του Νίκου, αναγνωρίζω τόσα γνωστά μου πρόσωπα, τόσους ...εκλεκτούς συναδέλφους, τόσες ''προσωπικότητες'' του δημοσίου βίου, υπεράνω υποψίας.
Οι σφαίρες που τον χτύπησαν ήταν δικές τους και το ξέρουμε όλοι κι ας μη μιλάμε.
Ας μιλήσει λοιπόν, ένα τραγούδι που δε φοβάται (όπως δε φοβόταν κι εκείνος)
την ώρα που απαριθμεί τις 17 σφαίρες.
.................................................................................................
Μία γιατί πιστεύω
Δύο γιατί γνωρίζω
Τρεις για το δικαίωμα να μιλάω
Τέσσερις απ τους εχθρούς μας
Πέντε από τους δήθεν φίλους
'Εξι απ όσους ψεύτικα μου είπαν σ αγαπάω
Εφτά από τους σωτήρες
Οκτώ από τους μνηστήρες
Εννιά και δέκα από κλώνους-προικοθήρες
Έντεκα από ρουφιάνους
Δώδεκα από άρχοντες-ζητιάνους
και δύο από δειλούς και βολεμένους τσαρλατάνους
κι ακόμα τρεις που θα σκοτώσουν το κορμί μου, μα θ αγιάσουν την ψυχή μου.
.......................................................................................................
Σεμίνα Διγενή
