Όταν εκπρόσωποι της Διεθνούς Αμνηστίας επισκέφθηκαν τον χώρο κράτησης του αεροδρομίου Αθηνών, στις 30 Μαΐου 2010, υπήρχαν από 14 έως 17 κρατούμενοι σε καθένα από τα εννέα ατομικά κελιά (συνολικά εννέα κρεβάτια για περίπου 145 κρατούμενους) στον τομέα για την κράτηση των ανδρών παράτυπων μεταναστών που καταδικάστηκαν επειδή επιχείρησαν να φύγουν από την Ελλάδα με πλαστά έγγραφα. Οι κρατούμενοι ήταν αναγκασμένοι να κοιμούνται στο πάτωμα, αλλά, και πάλι, εξαιτίας της έλλειψης χώρου, δεν ήταν δυνατό να ξαπλώσουν και να κοιμηθούν όλοι ταυτόχρονα.Ο συνωστισμός είχε ως αποτέλεσμα να μην αερίζεται επαρκώς ο χώρος. Η ζέστη στα κελιά ήταν αφόρητη. Οι κρατούμενοι δήλωσαν ότι οι αστυνομικοί δεν τους επέτρεπαν να περπατούν στο διάδρομο έξω από τα κελιά τους και ότι υπήρχαν σοβαρές δυσκολίες πρόσβασης στις τουαλέτες.
Οι κρατούμενοι χτυπούσαν τις πόρτες των κελιών και ζητούσαν απεγνωσμένα από τους αστυνομικούς να τους αφήσουν να πάνε στην τουαλέτα. Κάποια άτομα στους οποίους επιτράπηκε να πάνε στην τουαλέτα κρατούσαν πλαστικά μπουκάλια νερού γεμάτα με ούρα. Οι αστυνομικές αρχές παραδέχθηκαν ότι σε κάθε κελί οι κρατούμενοι χρησιμοποιούσαν πλαστικά μπουκάλια για τις ανάγκες της τουαλέτας τους, τα οποία άδειαζαν, όταν τους επιτρεπόταν να πάνε στην τουαλέτα.
Οι τουαλέτες ήταν βρώμικες και τα δύο ντους δεν είχαν ούτε πόρτα, ούτε κουρτίνα και, συνεπώς, οι άνθρωποι στερούνταν οποιαδήποτε ιδιωτικότητα. Η έλλειψη ειδών υγιεινής, όπως σαπούνι, σαμπουάν και χαρτί τουαλέτας, ήταν παντελής. Επιπλέον, οι κρατούμενοι δεν είχαν πρόσβαση στις αποσκευές τους και στα προσωπικά τους αντικείμενα, συμπεριλαμβανομένων των φαρμάκων και των ρούχων τους. Ορισμένοι δήλωσαν ότι, ως αποτέλεσμα, είχαν διακόψει τη θεραπεία τους και φορούσαν τα ίδια ρούχα επί εβδομάδες. Ακόμη, δεν υπήρχε καμία απολύτως δυνατότητα προαυλισμού
