…Του Ελλαδιστάν. Όταν τις προηγούμενες εβδομάδες όλοι σοκαρίστηκαν για το ποιος πρωθυπουργός είπε στο Γιούνγκερ ότι “η Ελλάδα είναι διεφθαρμένο κράτος” λες και ήταν κάτι πρωτάκουστο. Άρχισαν να ψάχνουν ποιος είναι ο υπεύθυνος που “μας κάρφωσε”, ρίχνοντας ευθύνη στα λεγόμενά του, αποποιούμενοι τις δικές τους ευθύνες. Ποιοι το έκαναν αυτό; Πολιτικοί και δημοσιογράφοι. Δηλαδή μας πειράζει αν κάποιος πει την αλήθεια για ένα ελάττωμά μας κι όχι το ίδιο το ελάττωμα; Δεν φταίνε οι διεφθαρμένοι πολιτικοί ή τα παπαγαλάκια της δημοσιογραφίας και φταίει η διαφθορά λες και είναι μια νόσος μεταδιδόμενη;
Κατηγορείται αυτός που παραδέχεται τα χάλια του κι όχι αυτός που θέλει να τα συντηρήσει; Φαίνεται πως πως πολλοί πολιτικοί βολεύονται μ’ αυτή την σάπια κατάσταση και απλά θέλουν να διατηρήσουν την θέση τους. Η Αριστερά κυρίως έχει βαλτώσει και ενδιαφέρεται μόνο να μην βγει από το κοινοβούλιο. Από την άλλη οι μεγαλοδημοσιογράφοι εξαρτώνται αρρωστημένα από την εξουσία αναπαράγοντας την διάλεκτό της, ανάλογα με το που φυσάει ο άνεμος. Μια παθογένεια της εσωστρεφούς ελληνικής κοινωνίας είναι η υποκρισία. Ενδιαφέρεται να δείχνει τίμια ενώ έχει βουτήξει στην διαφθορά και την πειράζουν τα αρνητικά σχόλια, αντί να κινητοποιείται από την κριτική για να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Το “φαίνεσθαι” ενδιαφέρει πιο πολύ από το “είναι”.
