Σε περίπτωση εφαρμογής της διαδικασίας ελεγχόμενης χρεοκοπίας στους κόλπους της νομισματικής ένωσης που επεδίωξε και πέτυχε η Γερμανία, όπως επισημαίνεται σε δημοσίευμα της Telegraph, οι κάτοχοι ομολόγων είναι εκείνοι που θα κληθούν να πληρώσουν το τίμημα.
Ο αρθρογράφος μάλιστα διερωτάται τι σκέπτονταν οι επενδυτές όταν επέλεγαν να αγοράσουν δεκαετή ομόλογα όταν βρίσκονταν στις 260 μονάδες βάσης σε σχέση με τα γερμανικά ομόλογα το 2007.
Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει, όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα, ότι οι κάτοχοι ομολόγων της Ευρωζώνης θα έπρεπε να είχαν τιμωρηθεί πολύ νωρίτερα για τα σφάλματά τους, την αγορά δηλαδή ομολόγων χωρών όπως η Ελλάδα σε τιμές που δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα.
Μετά από αυτή την επισήμανση, ο αρθρογράφος εκτιμά πως η ελεγχόμενη χρεοκοπία, με τη μορφή που συνήθως προσφέρει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, είναι αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα.
«Δεν έχει νόημα η περαιτέρω ώθηση της Ελλάδας σε ένα σπιράλ χρέους με την αύξηση του δημοσίου χρέους της χώρας από το 115% του ΑΕΠ στην αρχή του μηχανισμού διάσωσης στο 150% στο τέλος αυτής της δοκιμασίας», αναφέρεται χαρακτηριστικά.
Στο δημοσίευμα ο αρθρογράφος συνεχίζει με την εκτίμηση πως το ελληνικό πακέτο διάσωσης επιτρέπει στις τράπεζες και τα επενδυτικά κεφάλαια να μεταφέρουν 150 περίπου δισεκατομμύρια παθητικού τους στις κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ή στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
"Οι Έλληνες πολίτες υπόκεινται στην πλήρη τιμωρία της λιτότητας υπό λανθασμένες προφάσεις, χωρίς να τους προσφέρεται η θεραπεία της απαλλαγής από το χρέος", σημειώνεται, ενώ τονίζεται πως το πακέτο διάσωσης στην πραγματικότητα αποτελεί διάσωση των επενδυτών.
Υπάρχει ένα άγγιγμα σκληρότητας σε αυτό, κάτι που, όπως αναφέρεται, έχει αντιληφθεί η Αριστερά. Σημειώνεται μάλιστα ότι ο Γιάννης Δημαράς, ένας σοσιαλιστής από το "μπλοκ κατά του Μνημονίου", είναι πιθανό να εκλεγεί Δήμαρχος Αθηναίων στις επερχόμενες περιφερειακές εκλογές.
Η καγκελάριος της Γερμανίας, Άγκελα Μέρκελ, είναι απολύτως σωστή σε ό,τι αφορά την υποστήριξή της στον "εντελώς υγιή", όπως χαρακτηρίζεται, μηχανισμό αντιμετώπισης εθνικών κρίσεων χρέους.
"Εάν υπήρχε αυτός ο μηχανισμός πριν από καιρό, η ΟΝΕ θα ήταν ισχυρότερη. Η καλύτερη στιγμή ήταν η Συνθήκη του Μάαστριχτ, του Άμστερνταμ ή της Νίκαιας, αλλά εκείνες τις περιόδους οι ελίτ της Ευρωπαϊκής Ένωσης εξακολουθούσαν να είναι αλλαζονικά απορριπτικές ως προς τις επιπτώσεις μιας νομισματικής ένωσης", καταλήγει το δημοσίευμα.
