Ο εσωτερικός αστυνομικός που μας έχουν φυτέψει άλλοτε ξυπνάει κι άλλοτε κοιμάται. Οι φοβίες και το μίσος που τεχνηέντως προωθούν ορισμένοι πολιτικοί κύκλοι και…αήττητοι ηλίθιοι με την συνδρομή των media είναι οφθαλμοφανή. Υιοθετώντας μια στερεοτυπική γλώσσα που ισοπεδώνει τις όποιες ατομικές διαφορές, μιλώντας με επιχειρήματα που κάνουν επίκληση στην “κοινή λογική”, δίνοντας εύκολες απαντήσεις που υπεραπλουστεύουν τα πράγματα, οι θιασώτες του σκεπτικού “εμείς” και οι “άλλοι” λειτουργούν προς όφελος του Συστήματος. Η δημιουργία αποδιοπομπαίων τράγων (βλέπε μετανάστες, αλλόθρησκοι, ομοφυλόφιλοι κ.α) για να δικαιολογήσουν τα κοινωνικά προβλήματα είναι επικίνδυνη. Κι αυτό γιατί όσοι χρησιμοποιούν τέτοια ρητορική (σκεφτείτε μόνο από την πολιτική σκηνή ποιοι το κάνουν) συντηρούν το πλαίσιο του κοινωνικού αποκλεισμού μέσα στο οποίο λαμβάνουν χώρα οι διακρίσεις, ο ρατσισμός, η καταπίεση αλλά και η παραβατικότητα. Και ως φαύλος κύκλος, αυτοί που αισθάνονται ανασφαλείς λόγω των εγκληματικών συμπεριφορών (που είναι αποτέλεσμα πέρα της ατομικής ευθύνης και απόρροια της μη επιλογής του αποκλεισμού) ζητούν περισσότερη ασφάλεια. Τι σημαίνει αυτό; Μεγαλύτερη καταπίεση μέσω των θεσμών, νομιμοποιημένη καταστολή.
Ακόμη κι ο όρος “πολιτισμική ταυτότητα” είναι μια κοινωνική κατασκευή που αναπαράγει τις διακρίσεις και τον ρατσισμό. Κι από εκεί οδηγούμαστε εύκολα στην βία, αλλά και στην εσωστρέφεια αυτών που δέχονται τις προκαταλήψεις του περίγυρου. Η διαφοροποίησή μας από τους άλλους δεν σημαίνει ότι τους λογίζει ως εχθρούς.
Αν αυτό συμβαίνει, τότε δίνουμε πιο εύκολα την δυνατότητα στην εξουσία να “παίζει” μαζί μας. Γιατί όπως η “ταυτότητα” , έτσι και η εξουσία συντηρείται από την στασιμότητα και δεν ευνοείται (ούτε ευνοεί) από τις αλλαγές.
