Οι Τούρκοι πιλότοι που κάνουν παραβιάσεις στο Αιγαίο, έχουν μετατραπεί σε κυνηγούς κεφαλών… με στόχο τους Έλληνες πιλότους των F-16 και Μιράζ που βγαίνουν για αναχαιτίσεις.
Η επιθετικότητα των Τούρκων πιλότων αποκαλύπτεται από σήμα που αφορά Έλληνα χειριστή καταδιωκτικού τύπου Μιράζ που είχε εμπλοκή με τούρκικο F-16 πάνω από τη Λέσβο και από απόρρητη αναφορά πτεράρχου της πολεμικής αεροπορίας στο στρατηγείο Λάρισας προς τον υπουργό Εθνικής Άμυνας το Μάιο του 2007.
Το σήμα του πιλότου που αναφέρει την εμπλοκή του με το τουρκικό τονίζει τα εξής:
«Το F-16 που βρισκόταν πίσω από το Νο 2 του σχηματισμού προσέγγισε σε πολύ μικρή (5-10’) και εκτελούσε επικίνδυνους ελιγμούς επί 10’, προσπαθώντας να χτυπήσει την καλύπτρα του Ελληνικού F-4 με το φτερό του αλλά και να το βάζει στα καυσαέρια σε χαμηλό ύψος. Παρόμοιες ενέργειες σε μικρότερο βαθμό εκτελούσε και το Νότιο F-16 που βρισκόταν π’ισω από το Νο 1. Οι ενέργειες αυτές ανεφέρθησαν ….
Η επικείμενη αναφορά του πτεράρχου της πολεμικής Αεροπορίας προς τον υπουργό Άμυνας το Μάιο 2007 αποκαλύπτει τα εξής:
ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΟ
Αξιότιμε κύριε Υπουργέ,
Σκοπός αυτής της επιστολής είναι η αίτηση προσωπικής ακρόασης από εσάς, προκειμένου να σας ενημερώσω, για σοβαρά, κατά την άποψη μου θέματα, που αφορούν , αφ’ ενός στην εθνική ασφάλεια και αφ’ ετέρου στην κακοδιαχείριση του Δημόσιου χρήματος.
Προκειμένου, να αξιολογήσετε το βάσιμο του αιτήματος μου, επιτρέψτε μου, να αναφέρω τα ακόλουθα, για την υπόθεση μόνον, του «Ατυχήματος Ηλιάκη».
Η από καιρού σχεδιασμένη και πειθαρχημένη επιθετικότητα των Τούρκων πιλότων στο Αιγαίο, ήταν γνωστή στο Επιτελείο του ΑΤΑ, το οποίο ανησυχούσε σοβαρά. Για το λόγο αυτό, λίγους μήνες πριν το «ατύχημα» εξέδωσε σχετικό σήμα την 17-01-2006, με πρόσθετες οδηγίες, για σκοπούς πρόληψης.
Λίγες μόνο μέρες πριν τη συντριβή στην Κάρπαθο, συνέβη σοβαρότατο «προειδοποιητικό περιστατικό», με σχηματισμό της 110Π.Μ/346, το οποίο δεν αξιολογήθηκε δεόντως, από την Ηγεσία. Συγκεκριμένα, παρά τις οδηγίες του προαναφερθέντος Σήματος, το εν λόγω παρολίγον ατύχημα έμεινε σε γνώση μόνο, - ανεξήγητα γιατί - του Δκτού ΕΚΑΕ και του Α/ΤΑ. Οι Υ/ΑΤΑ, Ε/ΑΤΑ και ΔΑΚ ενημερώθηκαν τυχαία και άτυπα, δύο μέρες μετά τον θάνατο του Ηλιάκη, με ότι αυτό σημαίνει, για την Ασφάλεια Πτήσεων και όχι μόνον.
Το ζητούμενο στρατηγικό, επιχειρησιακό ή τακτικό όφελος της δοθείσης εντολής, για γνώση της διαμόρφωσης των Τουρκικών αεροσκαφών RF-4, στον σχηματισμό του ήρωα Ηλιάκη, είναι δυσδιάκριτο έως αόρατο και εξτρεμιστικά δυσανάλογο, συγκρινόμενο με το κόστος, που τελικά πλήρωσε η Π.Α. σε αίμα, ηθικό και χρήμα. Είναι όμως ιδιαίτερα οδυνηρό και ακατανόητο, αν αναλογιστεί κανείς ότι, μια παρόμοια ευτελούς επιχειρησιακής αξίας, εντολή, προκάλεσε, πριν 30 χρόνια, την απώλεια του Σγού Γιαννικάκη και Ανθσγού Πετρούτσου, χωρίς να μας γίνει «μάθημα», προκαλώντας και τότε, όπως ακριβώς και τώρα την σιωπηρή οργή και αγανάκτηση, στο χώρο της Π.Α.
Λίγους μήνες μετά τη θυσία Ηλιάκη, στο αμφιθέατρο του ΑΤΑ, διατυπώθηκε δημόσια στα νεοτοποθετημένα στελέχη του Αρχηγείου, προσωπικά από τον τότε Α/ΤΑ και νυν Α/ΓΕΑ, ότι το εν λόγω ατύχημα οφείλεται σε δυο λόγους. Πρώτον , στη χειρουργική ανωριμότητα των Τούρκων χειριστών και δεύτερον, στην έλλειψη πειθαρχίας αυτών, προς τις εντολές της Τουρκικής στρατιωτικής Ηγεσίας. Κρίνω επιβεβλημένο εδώ, κύριε Υπουργέ, ευθαρσώς να διαφωνήσω και να πω, πως μια τέτοια παραδοχή, πέραν του ότι δεν αντέχει στην λογική, λόγω της γνωστής στους πάντες στρατιωτικής διαπαιδαγώγησης των στελεχών της Τουρκικής Αεροπορίας, πέραν επίσης του ότι δεν συνάδει με την δημόσια δήλωση του Τούρκου Α/ΓΕΕΘΑ, για το θέμα αυτό, προσφάτως στη Θεσσαλονίκη, είναι προφανέστατα επικίνδυνη και δύναται να μας οδηγήσει, σε οδυνηρά λάθη και μάλιστα μη αναστρέψιμα, στρατηγικά και πολιτικά.
Τέλος, για το εν λόγω θέμα, αναφέρω ότι ο Φάκελος διερεύνησης του ατυχήματος δεν ακολούθησε σε επίπεδο ΑΤΑ, την προβλεπόμενη και συνήθη διαδικασία ενημέρωσης και σχολιασμό. Επίσης , δεν υπεγράφη από εμένα, ως Υ/ΑΤΑ, παρά το ότι ζήτησα τούτο δυο φορές και θεσμικά είχα την ευθύνη και του τομέα Ασφάλειας Πτήσεων του Αρχηγείου».
Το περιστατικό με τον Κώστα Ηλιάκη (23 Μαΐου 2006), όπως και αυτό με τον Νίκο Σιαλμά (18 Ιουνίου 1992) δείχνουν με τον πιο σαφή τρόπο πως οι Τούρκοι χειριστές «καταρρίπτουν» τους Έλληνες συναδέλφους τους, χωρίς να χρησιμοποιούν τακτικά όπλα.
newsbomb.gr
